Langzamer leven-hoe dan?

Inleiding

Januari 2022, de feestdagen zijn voorbij en het normale leven is weer begonnen. Voor zover je van normaal kan spreken want we zijn allemaal nog in de ban van Corona met al zijn beperkingen van dien. Als je al goede voornemens had, dan wordt het er niet makkelijker op. En dan zitten we ook nog midden in de winter. Winter betekent voor Moeder Aarde een periode van slaap. De natuur heeft zich teruggetrokken en rust uit. En aangezien wij mensen ook natuur zijn, zouden wij dit dus ook moeten doen. Is dit dan wel het juiste moment om energie te stoppen in goede voornemens?

Goed voorgenomen...

Eigenlijk ben ik (Debbie) niet zo van de goede voornemens met nieuwjaar. Ik vind dat een goed voornemen altijd kan. Zo heb ik mij jaren geleden al voorgenomen om meer rust in te bouwen in mijn leven en eerlijk, er waren momenten dat het leek te gaan lukken. Met nadruk op ‘momenten’ en ‘leek’. Je zou denken dat na jaren proberen ik er de brui aan zou geven maar nee, ik sta nog steeds achter dit voornemen. Ik had me dat goed voorgenomen, alleen de uitvoering wil tot nu toe nog niet echt lukken. Ik troost mezelf met de gedachte dat het misschien niet mogelijk is met mijn bestaan. Als alleenstaande moeder met bijna fulltime baan zit mijn leven vol verplichtingen. Veel wordt bepaald door invloeden van buitenaf, daar kan ik toch niets aan doen? Een makkelijke gedachte om me achter te verschuilen, heel makkelijk, ik zou bijna gaan twijfelen aan mijn eigen intenties. Tot de volgende vermoeidheidsaanval zich voordoet, dan voel ik het weer. Dit kan zo niet eeuwig doorgaan, er moet echt iets veranderen. Ik moet langzamer leven, in ieder geval in de winter, net als Moeder Aarde. Maar hoe dan?

Druk druk druk Druk zijn we allemaal. Dit doen, dat doen, op tijd komen, kids wegbrengen, werk afmaken, huishouden doen, boodschappen (dan kom je tenminste nog ergens). Door Corona is thuiswerken heel normaal geworden en enerzijds heeft dit voordelen. Geen reistijd, je hoeft geen lunchtrommel te maken en je kan tussendoor de wasmachine aanzetten. Maar juist dan loopt werk en privé volledig door elkaar heen. Zit ik lekker te werken, begint de hond te blaffen, weg concentratie. Dan maar even een kopje koffie halen in de keuken, ligt daar de hele bende van het ontbijt nog op het aanrecht. Ik voel me dan opgejaagd. Eerst even opruimen voordat ik doorga. En omdat ik mijn uren moet maken, werk ik daarna dus langer door, komen de kids thuis van school “mamma!” Daar gaan we weer…

Breathe in… Breathe out… Een tijdje terug liep ik over de parkeerplaats van de supermarkt voor een snelle boodschap, met ferme pas want ik had haast. Ik ademde zo snel dat mijn mondkapje aan mijn lippen bleef plakken. Ik werd er duizelig van. Direct drong tot me door dat dit zo’n moment was. Zo’n moment waarop je langzamer moet gaan, vertragen. Ik ging bewust langzamer lopen, langzamer ademen, ook langzamer denken. Mijn gedachten werden wel heel helder. De duizeligheid trok weg. Ik ging volledig open minded de winkel in en heb zelden zo effectief snelle boodschappen gedaan als toen (niets vergeten!).

De eerste stap Voor mij is dat de momenten herkennen dat mijn innerlijke haast met me op de loop gaat. Ik merk het aan het versnellen van alles; mijn gedachten, mijn bewegingen, mijn hartslag. Het werkt om op zo’n moment te focussen op de ademhaling. Langzamer ademen is vertragen. Toch er is meer voor nodig om ook daadwerkelijk langzamer te leven. Hiervoor moet ik nog een manier vinden om de omgevingsfactoren ook wat te vertragen. Maar hé, stap 1 is gezet!